از مهم‌ترین ویژگی های معماری اسلامی-ایرانی، استانداردهای انسان محور و به اصطلاح مردم‌دار بودن معماری ایرانی است. این مردمداری که در تمام فضاهای در نظر می‌شود، چه در باغ سازی، چه در ساختن مسجد و مدرسه، چه در خانه و چه در هر بنایی رعایت می‌شود، اصل خیلی مهمی بوده است.
اصل دیگر، درون‌گرایی است. ما می‌بینیم که تمام بناهای تخت جمشید دوریک حیاط است؛ با این طراحی تردد افراد داخل بنا از طریق فضاهایی با منظر محدود صورت گرفته و افراد غریبه در صورتی که افراد داخلی کار داشته باشند، به وسیله هشتی ورودی، وارد لابی شده تا در لابی ملاقات کنند.
درون‌گرایی ابدا به منزله فضای ایزوله و محدود کردن فضاها نیست. حتی در معماری غربی رایج، امروزه با محدود کردن درب ورودی واحد در یک زانویی یا یک پیش ورودی از دید مستقیم درب ورودی به داخل واحد جلوگیری می‌کنند. این موضوع جدا از بحث محرمیت، موضوع امنیت خانه را نیز تامین می‌کند.
این نکات معماری اسلامی-ایرانی از نکات بسیار مهمی است که در ویلایی‌سازی و خانه‌های حیاط‌دار یک طبقه وجود دارد. آپارتمان نشینی جزوی از فرهنگ و معماری ایرانی نیست و بر اساس فرهنگ ایرانی، احتیاج به فضایی خصوصی با عدم حضور و نگاه غریبه به داخل وجود دارد. معضلات فرهنگی اجتماعی ناشی از آپارتمان نشینی در کلان‌شهرها و حتی شهرستان‌ها به طور جدی مشهود است.
در فرهنگ ایرانی دورهمی و دیدوبازدید بخش جدانشدنی کنش‌گری اجتماعی است که این مقوله ابدا در تفکر غربی جای ندارد. در مسکن ویلایی با یک حیاط شخصی مواجه هستیم که عمدتا با حوض (آب به عنوان یکی از نمادهای اصلی معماری ایرانی) مزین شده است. با اینکار فضایی ایده‌آل برای گسترش روابط اجتماعی و خانوادگی فراهم آورده می‌شود.
حال شما مردم انتخاب کنید که در یک خانه که با فرهنگ و رفتار ایرانیان در تضاد است و منجر به مشکلات عدیده خانوادگی، روحی و روانی می‌شود دوست دارید اقامت داشته باشید، یا خانه‌ای که صدها سال مطابق فرهنگ و کنش‌گری اجتماعی مردم ایران بوده است؟؟؟
بدون دیدگاه